ธรรมดาเป็นพิเศษ (1)

ธรรมดาเป็นพิเศษ (1)

ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองเล่นๆว่า “ระหว่างกาแฟกับน้ำเปล่า อะไรที่เหนือกว่ากัน?” 

หากจะมองในด้านกลิ่นที่ให้ความพึงใจและความมีรสมีชาติ ..กาแฟอาจดูมีภาษีมากกว่า
แต่หากจะวัดกันที่คะแนน popular คือปริมาณผู้คนที่ดื่มกิน…..ผมว่าน้ำเปล่าชนะอย่างไม่ต้องลุ้น!

เพราะทุกคนล้วนต้องกินน้ำเปล่า แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ดื่มกาแฟ

จริงอยู่ที่กาแฟอาจจะสามารถเปลี่ยนวันที่ง่วงเหงา ซึมเซา ให้กลายเป็นวันที่สดชื่น กระปรี้กระเปร่า
แต่วัตถุดิบหลักของกาแฟแสนอร่อยนั้น ใช่หรือไม่ว่า 99% นั้นกลับคือ น้ำเปล่า!? 

ดังนั้นไม่ว่าจะมองด้านความนิยม หรือความเป็นองค์ประกอบพื้นฐาน ผมจึงต้องยอมรับว่า”น้ำเปล่า” นั้นเหนือกว่า”กาแฟ”มากนัก

เมื่อเปรียบว่าน้ำเปล่า คือ ความเป็นธรรมดา และกาแฟ คือความเป็นพิเศษ ..ผมจึงต้องสรุปว่าความธรรมดานั่นเองที่เหนือกว่า ความพิเศษ ซึ่งเป็นความคิดที่กลับกันกับวิธีคิดของโลกส่วนใหญ่ที่ยกย่องความเป็นพิเศษ และไขว่คว้าหามาครอบครอง กระทั่งดำรงอยู่เป็นแนวคิดกระแสหลักในวันนี้

เมื่อกาแฟเข้าใจถึงความยิ่งใหญ่ของน้ำ..กาแฟก็จะอ่อนน้อมต่อน้ำผู้เป็นมารดา!

แต่ทว่าสิ่งที่ทั้งน้ำเปล่าและน้ำกาแฟต้องตระหนักก็คือ ความธรรมดาและความพิเศษ ต่างก็เป็นสิ่งที่ดำรงอยู่คู่กันมานมนาน

“หากไม่มีธรรมดา ก็ไม่มีพิเศษ.. หากไม่มีพิเศษไหนเลยจะซึ้งถึงความธรรมดา?”

หากทั้งน้ำเปล่าและกาแฟเข้าใจได้เช่นนี้ ทั้งสองสิ่งก็จะเคารพซึ่งกันและกัน